In de zomer van 2000 vertrok ik als 17-jarige naar Tilburg. Vers uit huis gezet door mijn moeder. Een onzeker, maar dapper Twents mannetje die verzoop in een nieuwe wereld, ver van huis. Alleen ’s avonds, met mensen om me heen, vond ik het fijn en voelde ik me niet alleen. Overdag kon ik mijn draai niet vinden. Naar school ging ik niet.
Geen idee wie ik was, wat ik wilde, hoe ik mezelf staande kon houden. Na een half jaar met voornamelijk kroegen ging ik terug naar Tukkerland. Voorgoed. Geen studiepunt op zak en met de staart tussen mijn benen. De tijd in Tilburg roept veel mooie herinneringen op. Vriendschappen. Memorabele avonden. Maar ook eenzaamheid. Niet gegrond. Ontheemd.
Tot een zonnige dag in Amsterdam in 2022, wist ik niet meer precies hoe ik het voelde. Vervaagd door de tijd of verdrongen door mijn onderbewuste. Geen idee. Amsterdam is een stad die tot mijn verbeelding spreekt. Omdat ik als eind dertiger voel dat ik langzaam oud en grijs aan het worden ben, is het tijd om wat van mijn dromen realiteit te maken. In de week dat ik niet voor mijn kinderen zorg, huur ik een woning in deze stad. De vibes, de straatjes, het rebelse, de grachten, de mensen, het vrije, het artistieke. De avonturier in mezelf kan ik er wakkeer schoppen en het is dé plek om verfrissende concepten in trainingsland uit te werken.
Let’s go!
De verhuisdag naar Amsterdam was euforisch. All Stars aan, rugzakje op. De tweede dag kwam ik plotseling in een heel andere flow terecht. Uit het niets. Ik voelde me helemaal alleen in een stad die fucking overweldigend is. In mijn veilige haven Enschede ken ik iedere straat en zijn er altijd vrienden en familie. What the fuck doe ik hier? Wat een vergissing. In een zee aan mogelijkheden, kruip ik stil in een hoekje. Ik herken mezelf niet. Wat gebeurt hier?
En ineens voel ik het. Pats BOEM. Een kopstoot uit het verleden. Ik ben terug in de tijd. Zo voelde het 20 jaar geleden ook. Als jochie, uit huis geflikkerd. Een dapper, maar onzeker kind dat niks van het leven wist en nog minder van de wereld. In de eenzaamheid voel ik de weerspiegeling van van het gevoel van toen. Ik verwelkom de emotie en laat een traan. Na een tijdje stap ik op de fiets, bestel een biertje op een zonnig terras.
Proost op het dappere kind en de trotse man.
