Mijn iPhone geeft me instant toegang tot e-mail, navigatie, het nieuws, mijn vrienden, pizza’s, de aandelenkoers en ga nog maar even door. En met een paar swipes naar rechts heb ik vanavond nog een date. Moest ik vroeger een hele avond mijn best voor doen. En dan had ik vaak alsnog pech aan het einde van de avond.
Genoeg redenen om dankbaar te zijn voor deze geweldige uitvinding, zou je zeggen.
De waarheid is dat ik een hekel aan mijn telefoon heb. Ik heb een overvol leven, maar ik kan zo anderhalf uur hersenloos wegscrollen. Dat moment op maandagochtend is altijd pijnlijk: “u heeft uw telefoon 3.50 uur gebruikt.” Om die pijn te verzachten hou ik mezelf voor dat ik mijn telefoon nodig heb voor werk, maar ik weet ondertussen wel beter.
Ik ben telefoonverslaafd.
3-0 voor de verslavingsdeskundigen die werken voor de big tech in Silicon Valley. Het werkt hetzelfde als drugs. Het shotje dope voelt even goed, maar daarna komt de downswing. En ik heb al van alles geprobeerd. Apps verwijderen, notificaties uit, schermtijd instellen, telefoon uitzetten en wegleggen. Het helpt allemaal, vooral voor heel even.
Ik verdiep me in verslavingen en van Jan Geurtz leer ik dat ze iets bedekken. Meestal een gebrek aan liefde. Kon wel eens kloppen. Mijn telefoon als parallel universum waarmee ik een tweede realiteit creëer. Een vluchtige ontsnapping aan de leegte. Ik zoek op mijn telefoon naar een goedkope prepaid telefoon en beland vol-automatisch op Instagram.
Mijn 4-jarige dochter Jess geeft me precies dan het laatste zetje: “Papa, mag jouw telefoon weg?”
Auw.
“Dank je wel, schat.
Ja. Graag zelfs.”
Sillicon Valley – Jess Nijhuis 3-4
Liefde wint.
