Opnieuw beginnen

Na een paar maanden vol regelwerk, voel ik de emotionele en fysieke ruimte om het verlies te verwerken en een plek te geven. Het is een ritje in een achtbaan, waarin de loopings me ’s nachts wakker houden en ik me afvraag hoe lang deze ellende nog duurt.

Ik zoek de stilte en afzondering op om tot mezelf te komen. Weg van de dagelijkse afleiding die me weerhoudt van de weg naar binnen, de weg naar voelen.

Ik heb een schitterend afgelegen huis in Curaçao geboekt en op de dag dat ik mijn koffer pak, zie ik in de schuur mijn oude, afgetrapte All Stars liggen. Helemaal onder de drek. Ze hebben twee keer Pinkpop, het kampioenschap van FC Twente en Bruce Springsteen meegemaakt. Glory Days.

De aanblik van de All Star was net of ik een oude vriend na jaren terugzie. Ze herinneren me aan de onbevangen manier van leven. Een vorig leven. Ze herinneren me aan mezelf. Bart, de luchtige optimist die de boel niet al te serieus nam. Ik word er instant melancholisch van.

De timing. De symboliek. Verdomme, wat heb ik mezelf serieus genomen de laatste jaren. De zwaarte is voelbaar in mijn schouders. Er mogen een paar pondjes af. Ik poets ze schoon en met de hervonden lichtvoetigheid begin ik mijn reis.

In het vliegtuig kijk ik naar “The curious case of Benjamin Button”. Op het eind van de film raakt Benjamin me met deze zinnen:

“Het is nooit te laat om te zijn wie je wil zijn.
Er staat geen tijd voor. Begin wanneer je wil beginnen.
Je kan veranderen of juist niet. Er zijn geen regels.
Je kan ‘t zelf invullen. Ik hoop dat jij er het beste van maakt.
Ik hoop dat je nieuwe plekken ziet. Dat je nieuwe gevoelens ontdekt. Dat je mensen ontmoet die dingen anders zien. Dat je een leven leidt om trots op te zijn. En als dat niet zo is, hoop ik dat je de kracht hebt om opnieuw te beginnen. “

Er lopen tranen over m’n wangen.
Ik mag opnieuw beginnen.

Waar het pad me brengt, weet ik niet.
Ik weet wel welke schoenen ik aan heb.