Verliefd

Ik nam deel aan een traineeship en veel van het onderwijs dat ik wekelijks op vrijdagmiddag voorgeschoteld kreeg, bracht me in een verticaal coma. Dat was ook de rode draad in mijn volledige schoolcarrière. Ik heb het zelden fijn gevonden op school, want ik vond het vreselijk saai. School was niet mijn plek. Door een pretpakket, geavanceerde spiekbriefjes en geslijm bij leraren heb ik een HBO-papiertje weten te bemachtigen. Met de spanningsboog van een kleuter, had ik de ene mentale check-out na de andere tijdens de trainingen. Ik had niet het lef om te benoemen dat ik afhaakte. Ik schaam me met terugwerkende kracht, want de trainers van dienst moeten deze van vorm van disrespect gevoeld hebben.

En toen kwam er die vrijdag in de lente van 2006 die mijn beeld veranderde. Tijdens een training Persoonlijk Leiderschap zat ik urenlang geboeid te luisteren naar een trainer. De meest inspirerende die ik ooit had gezien. Ze was puur, ze was creatief, ze was scherp, ze voelde de groep aan, ze was no-nonsense, ze was praktijkgericht en ze had geweldige oefeningen. Deze dame inspireerde iedereen. Was dit dan een feel-good-friday? Hell no. Ik werd flink aangepakt. Stevig, maar fair. De rest ook. Ik genoot ervan. Ik wist ineens wat ik wilde met mijn loopbaan. Ik wilde dit doen!

Ik ontdekte mijn passie voor persoonlijke ontwikkeling en mijn allergie voor saaie en theoretische trainingen. De vorm van leren, de manier waarop theorie uitgeserveerd wordt, bleek voor mij cruciaal. Op jonge leeftijd koos ik voor het trainersvak en ik heb geen seconde spijt. Ik leef voor dit werk en ik leef ervoor om van trainingen kick-ass leerervaringen te maken, die mensen raken.

Misschien word ik ooit zo goed als Angelique.