Daar zit ik dan. In Katwijk aan Zee. Het regent en het is koud. Ik dacht dat het een goed idee was om mee te doen aan een inspiratiedag over schrijven. “Ga naar buiten, loop langzaam, zet je zintuigen aan en ontdek iets om over te schrijven”. Vooruit dan maar. Ik lopen en teruggekomen buig ik me over mijn schrift. Wat er ook in je opkomt, blijf doorschrijven. Alleen… Er komt niks.
Na 5 hemeltergende minuten begin ik dan maar over een echtpaar die ik zag lunchen. “Daar zaten ze. Stokoud, met een bakkie kibbeling. 25 jaar getrouwd en toch altijd weer die kibbeling. Een feestje op de vrijdagmiddag.” En toen viel het weer stil. Na 3 fucking zinnen. Ik werd gek van mezelf. “Wat een achterlijke geforceerde shit is dit! Mooi willen doen, de romanticus uit willen hangen en ondertussen zelf alleen maar in je eigen interne kibbeling blijven hangen. Idioot. Vermoeiende shit!
Wat doe ik hier eigenlijk in dit kutdorp? Ik kan dit helemaal niet. En op dit moment in mijn leven al helemaal niet. Fuck de kibbeling! Een lading kruiden erop. En een klodder saus. Want deze shit slaat nergens op.”
Ik klap het schrift dicht en pak een glas water. De trainer roept de groep bij elkaar. Of ik het stuk voor wil lezen? Nou vooruit. Ik lees het voor, kijk omhoog en zie lachende gezichten. “Heerlijk! Als je vaker zulke stukjes gaat schrijven, wil je die dan even mailen Bart? Ik ben fan!” De puurheid van het moeilijke moment delen, dat is de meest waardevolle les van de dag. Iedereen had de kibbeling. Het werd het woord van de dag. Ik ben klaar voor mijn volgende stappen als schrijver.
